مقدمه: شکستگی سگمنتال تیبیا نوعی شکستگی است که بر اثر وارد آمدن انرژی زیاد به استخوان پدید می آید. درمان این نوع شکستگی عوارض زیادی به دنبال دارد ولی چنانچه بتوان در طی مراحل درمانی میزان آسیب به خون رسانی قطعه سگمنتال را به حداقل رساند، می توان شاهد نتایج خوب درمانی بود. مواد و روش: در یک مطالعه آینده نگر تعداد 19 بیمار با شکستگی سگمنتال تیبیا تحت بررسی قرار گرفتند. این تعداد به روش میله گذاری داخل کانال به صورت بسته جهت درمان مورد عمل جراحی قرار گرفتند. برای فیکساسیون محکم تر از گچ گیری بعد از عمل استفاده شد. نحوه جوش خوردن و عوارض عفونت و سندرم کامپارتمان تحت بررسی قرار گرفت. نتایج: یک مورد سندرم کامپارتمان، دو مورد عفونت، دو مورد جوش خوردگی با تاخیر و دو مورد بد جوش خوردگی وجود داشت. به غیر از یک مورد بد جوش خوردگی، دیگر عوارض در شکستگی های باز ایجاد شده بودند. هیچ موردی از عفونت و عدم جوش خوردگی در شکستگی های بسته اتفاق نیفتاده بود. بحث: با توجه به نتایج به دست آمده و نبود عارضه عدم جوش خوردگی در شکستگی های بسته سگمنتال تیبیا روش میله گذاری داخل کانال به صورت بسته برای تمام شکستگی های بسته سگمنتال تیبیا و اکثر شکستگی های باز سگمنتال تیبیا پیشنهاد می شود.

پیش زمینه: شکستگی تنه استخوان تیبیا از شکستگی های شایع در میان استخوان های بلند می باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان این شکستگی با میله اینترامدولاری در بیماران بستری شده در شرایط اورژانس ارتوپدی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، 226 بیمار (193 مرد، 33 زن) با شکستگی تیبیا از سال 1388 تا 1390 با روش میله گذاری اینترامدولاری در یک مرکز درمانی شهر رشت تحت درمان قرار گرفتند و به مدت 2 سال پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران 34±3 سال بود. مواردی نظیر باز یا بسته بودن، همراهی با شکستگی فیبولا، آسیب عصب پرونئال یا شریان تیبیالیس جلویی، تغییرات دژنراتیو زانو، درد زانو، آتروفی عضله چهارسرران، بدجوش خوردن، استئومیلیت مزمن، جوش خوردن تاخیری و جوش نخوردن بررسی گردید. همچنین از ابزار محدودیت عملکرد عضلانی اسکلتی (SMFA) استفاده شد. داده ها با نرم افزار آماری تحلیل شدند.یافته ها: در این مطالعه 151 مورد شکستگی باز و 75 مورد شکستگی بسته بودند و 155 مورد جراحی باز و 71 مورد جراحی بسته انجام گرفت. بیشترین فراوانی مربوط به درد روی زانو و کمترین فراوانی مربوط به جوش نخوردن بود. محدودیت عملکرد عضلانی اسکلتی در موارد شکستگی باز و در موارد همراهی با شکستگی فیبولا بیشتر بود (p<0.001) و در گروه زنان بیشتر مشاهده گردید. با گذشت زمان، عدد ابزار SMFA نیز افزایش یافت.نتیجه گیری: این روش درمان بخصوص به صورت بسته، به دلیل عوارض ناچیز آن، یک رویکرد مناسب برای درمان شکستگی های تنه استخوان تیبیا محسوب می شود و حتی در شرایط اورژانس می تواند درمان مفید و موثر باشد.

زمینه و هدف: اختلال در جوش خوردگی استخوان یکی از مشکلاتی است که بیماران دچار شکستگی با آن مواجه می باشند. در روند جوش خوردگی استخوان عوامل متعددی نقش دارند که یکی از مهم ترین آن ها تغذیه است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر ناندرولون، کلسیم و ویتامین C بر روند جوش خوردن استخوان می باشد.روش بررسی: برای انجام این مطالعه 139 بیمار مرد 18 تا 50 سال که دچار شکستگی بسته تیبیا و فیبولا شده بودند و تحت عمل جراحی فیکساسیون تیبیا قرار گرفته بودند به طور تصادفی در 4 گروه تقسیم شدند. به بیماران گروه اول ناندرولون دکانوات، به بیماران گروه دوم کلسیم کربنات به همراه ویتامین D، به بیماران گروه سوم ویتامین C و به بیماران گروه چهارم به عنوان گروه کنترل هیچ دارویی داده نشد. بیماران بعد از 5 ماه از نظر شواهد رادیوگرافیکی و بالینی جوش خوردگی با هم مقایسه شدند. نتایج به وسیله نرم افزار SPSS 22 مورد بررسی قرار گرفت. برای مقایسه گروه های سنی از تست ANOVA و برای مقایسه میزان جوش خوردگی در گروه های مختلف از تست های Chi Square و Binary Logisticاستفاده گردید.یافته ها: در 3 ماه اول پس از جراحی، میزان جوش خوردگی در گروه ناندرولون به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود،ولی این اختلاف از ماه سوم به بعد معنی دار نبود، در حالی که در گروه های کلسیم و ویتامین C اختلاف معنی داری در کل طول دوره مطالعه مشاهده نشد.نتیجه گیری: استفاده از ناندرولون می تواند روند طبیعی جوش خوردگی در استخوان را تسریع کند ولی استفاده از کلسیم و ویتامین C تاثیری بر روند طبیعی جوش خوردگی ندارند.

شکستی استخوان تیبیا شایع ترین شکستگی استخوان های دراز بدن بوده و تقریبا تمام روشهای درمانی بسته و جراحی در این شکستگی ها طرفدارانی برای خود دارد. این بررسی روی 75 مورد شکستگی بسته Low-energy در قسمت میانی شفت (ساقه) استخوان تیبیا در افراد بالغ و انواع عرضی (با زاویه کمتر از 30° نسبت به شفت) صورت گرفته است بیماران از میان بستری های سال های 1373 تا 1376 در مرکز جراحی های ارتوپدی شهدای تبریز انتخاب شدند.%23 درصد بیماران مونث، سن متوسط شکستگی 31 سال و حداکثر شیوع سنی در دهه 20-30 سال بود. زمان متوسط جوش خوردگی 17.2 هفته، متوسط زمان کاربرد  (Patellar Tendom bearing brav) PTB 3/4 هفته و شیوع عدم جوش خوردگی %13 بود. کوتاهی متوسط 6.5 میلی متر و محدوده آن صفر تا 3.5 سانتی متر بود. بد جوش خوردگی در %40 بیماران رخ داده بود. کمترین سن در گروه، 17 ساله و بالاترین در سن 81 ساله بوده است.

مقدمه: تاثیر استفاده از هورمون پاراتیرویید در درمان عوارض شکستگی، در مطالعات محدودی ارزیابی شده است. پس، هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر هورمون پاراتیرویید بر جوش خوردگی شکستگی های دیافیز استخوان تیبیا/فیبولا مبتلا به تاخیر در جوش خوردن یا جوش نخوردن بوده است. مواد و روش ها: این ارزیابی، مطالعه ای بیمارستانی بود که روی بیماران مبتلا به شکستگی با تاخیر یا عدم جوش خوردگی استخوان تیبیا یا فیبولا انجام شده است. در بیمارستان شهید کامیاب، بیماران با معیارهای ورود به مطالعه پس از پر کردن رضایت آگاهانه وارد مطالعه شدند. آزمایش هایCBC، ESR، Ca، P، Mg، ALK-P، Cr، BUN انجام شد و پس از آن برای گروه موردمطالعه ویتامین D و کلسیم خوراکی همراه با هورمون پاراتیرویید برای 3 ماه تجویز شد. در گروه کنترل فقط از ویتامین D و کلسیم خوراکی استفاده شد. بیمارانی که دارای فاکتورهای خطر خاص مانند استفاده از دیگوکسین یا نارسایی کلیه بودند از مطالعه خارج شدند و بیماران با دو معیار کلینیکی و رادیوگرافیک به صورت ماهانه موردارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: میانگین و انحراف سن در گروه مورد 16. 9±, 37. 7 سال و در گروه شاهد 13. 8±, 39. 1 سال بوده است (P=0. 73). از نظر جنسیت در دو گروه، 24 نفر مذکر و 6 نفر مونث بوده اند (P=1. 0). تفاوت معنادار آماری در نوع شکستگی، شکل شکستگی و نوع فیکساسیون در گرافی های نهایی بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: در ارزیابی اخیر مشاهده شد که در 3 ماه تجویز هورمون پاراتیرویید، هیچ تاثیر مثبتی از این هورمون در بهبود شکستگی حتی از نظر کلینیکی و رادیوگرافی وجود ندارد.

زمینه و هدف: دو روش مرسوم درمان شکستگی های تنه تیبیا، روش ثابت کردن داخلی با پلاک و کارگذاری میله در داخل کانال استخوان می باشد. از آنجایی که هر یک از این روشها معایب و محاسنی دارد لذا این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای نتایج درمانی شکستگی تنه استخوان تیبیا با دو روش فوق انجام شد.روش بررسی: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 90 بیمار مبتلا به شکستگی تنه تیبیا انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه درمان با پلاک (گروه I) و درمان با میله داخل کانال استخوانی (گروه II) تقسیم شدند و پس از درمان دو گروه از نظر متوسط زمان جوش خوردن، مدت زمان بستری در بیمارستان، ضخامت کال استخوانی، دامنه حرکتی زانو و مچ پا و متوسط زمان بازگشت بکار مقایسه شدند. داده ها با استفاده از آزمون های t و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بر اساس این مطالعه به ترتیب در گروه I و II متوسط زمان جوش خوردن شکستگی 0.25±4.8 و 0.24±3.4 ماه، متوسط زمان بستری در بیمارستان 0.03±5 و 0.04±3 روز و متوسط ضخامت کال استخوانی پس از 4 هفته 0.05±2.5 و 0.06±4 میلی متر، متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی زانو در حد 130 درجه 0.05±3 و 0.06±1.5 ماه، و متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی 50 درجه مچ پا 0.04±3.5 و 0.03±2 ماه و متوسط زمان بازگشت بکار 0.07±5.2 و 0.04±3 ماه بود. در کلیه موارد مورد بررسی اختلاف مشاهده شده معنی دار بود به طوری که در گروه II نتایج بهتری بدست آمد (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، روش ثابت کردن شکستگی تنه تیبیا با استفاده از میله داخل کانال استخوانی نسبت به استفاده از پلاک ارجحیت دارد.

زمینه و هدف: امواج اولتراسوند با شدت پایین در درمان بسیاری از بیماری ها، تسریع التیام زخم، اصلاح روند تولید بافت اسکار و کاهش درد مورد استفاده قرار می گیرد. این تحقیق به بررسی اثر اولتراسوند با شدت پایین بر تشکیل کال استخوانی تیبیای خرگوش از نظر رادیولوژیک و بیومکانیک پرداخته است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد 20 سر خرگوش به روش جراحی، یک شکستگی عرضی در قسمت میانی تنه استخوان تیبیای پای راست آن ها ایجاد گردید و با استفاده از فیکساتور خارجی استخوان تیبیا فیکس گردید. خرگوش ها به طور تصادفی به یک گروه کنترل و دو گروه اولتراسوند درمانی 50 و 100 میلی وات بر سانتی متر مربع تقسیم شدند. در گروه تجربی سه روز پس از جراحی، از امواج اولتراسوند منقطع با دوز 50 و 100 میلی وات بر سانتی مترمربع و به مدت 15 دقیقه روزانه استفاده شد. در گروه کنترل نیز، اولترسوند با شدت جریان صفر مورد استفاده قرار گرفت. پس از 7 هفته، خرگوش ها به روش استنشاق با کلروفورم کشته شدند. فیکساتور خارجی از پای حیوانات باز گردیده و استخوان تیبیای آن ها به طور کامل خارج گردید. پس از رادیوگرافی از نمونه ها تست بیومکانیک به روش خمشی بر روی استخوان  تیبیای خرگوش ها انجام گردید.یافته ها: نتایج رادیو گرافی استخوان ها در گروه های مختلف نشان داد که میانگین میزان کال در گروه کنترل 0.35±3.50 و در گروه تجربی (50 میلی وات بر سانتی متر مربع)  0.25±2.55  و هم چنین در گروه تجربی (100 میلی وات بر سانتی مترمربع)  0.38±3.25 بود که اختلاف معنی دار آماری را بین این گروه ها نشان نداده است. نتایج حاصل از تست بیومکانیک استخوان ها نیز نشان داد که میانگین مقاومت استخوان در گروه  کنترل 6.16±65.75 و در گروه تجربی (50 میلی وات بر سانتی مترمربع) 5.27±49.42 و هم چنین در گروه تجربی (100 میلی وات بر سانتی مترمربع ) 9.63±79.12 بود که اختلاف معنی دار آماری را بین این گروه ها نشان نداد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد اولتراسوند درمانی طبق برنامه اجرا شده تاثیری بر روند التیام شکستگی و تقویت شکل گیری کال استخوانی در استخوان تیبیای خرگوش نداشته است.

زمینه و هدف: تب مالت یک بیماری مشترک انسان و دام با انتشار جهانی و یک بیماری شایع در ایران و اندمیک در استان مرکزی است. استئومیلیت بروسلایی یک بیماری نادر است. ما یک مورد استئومیلیت بروسلایی استخوان تیبیا متعاقب تروما را گزارش کردیم.مورد: بیمار آقای 22 ساله ای است که به علت زخم مزمن و درناژ شونده استخوان تیبیا مراجعه کرده است. بیمار 3 سال قبل سابقه تروما به استخوان تیبیا داشته است برای وی پروتز گذاری در موضع صورت می گیرد که به دنبال عفونت در مرحله بعدی پروتز خارج می گردد رنگ آمیزی نمونه بافتی باسیل های گرم منفی را نشان داد و در کشت ترشحات بروسلا رشد کرد.نتیجه گیری: این مورد به دلیل نادر بودن و آموزشی بودن بیمار از نظر احتمال جایگزین شدن بروسلا در مواضع زخم مزمن یا وجود جسم خارجی گزارش شده است. با وجود غیر شایع بودن تب مالت باید به عنوان یک علت احتمالی استئومیلیت در بیمار با سابقه تماس با حیوانات در نظر گرفته شود.

هدف: هدف از تحقیق حاضر این است که آیا اولتراسوند با شدت پایین بر افزایش ترابکولای استخوانی یا تکثیر سلولی ‏اثر دارد یا خیر؟ روش بررسی: 20 سر خرگوش نر سفید بالغ از نژاد ‏Dutch‏ به یک گروه کنترل و دو گروه اولتراسوند درمانی ‏تقسیم شدند. تحت بیهوشی عمومی یک شکستگی عرضی در قسمت میانی تنه استخوان تیبیای پای راست آنها ایجاد ‏شد و با استفاده از فیکساتور خارجی در دو طرف استخوان تیبیا محل شکستگی فیکس گردید. خرگوش ها به طور ‏تصادفی به یک گروه کنترل و دو گروه اولتراسوند درمانی 50 و 100 میلی وات بر سانتی متر مربع تقسیم شدند. در ‏خرگوشهای گروه تجربی از امواج اولتراسوند منقطع، با دوز 50 و 100 میلی وات بر سانتی متر مربع و به مدت15 دقیقه ‏روزانه استفاده شد. در خرگوشهای گروه کنترل نیز، دستگاه اولترسوند به کار گرفته شد با این تفاوت که شدت جریان ‏دستگاه صفر بود. بعد از گذشت 7 هفته، خرگوشها به روش استنشاق با کلروفورم در فضای بسته کشته شدند. به دقت ‏فیکساتور خارجی از پای حیوانات باز شد و استخوان تیبیای آنها همراه با کال استخوانی به طور کامل خارج گردید. ‏جهت مطالعات بافت شناسی، استخوانها دکلسیفیه و فیکس شدند، پس از پردازش بافتی، مقاطع 5 میکرونی از بلوکهای ‏پارافینی، حاوی ناحیه کال استخوانی تهیه گردید و پس از رنگ آمیزی نمونه ها به روش هماتوکسیلین - ائوزین و نیز ‏تری کروم ماسون، مطالعه مورفومتری به کمک نرم افزار موتیک انجام شد. در بررسی های مورفومتری، میزان ‏ترابکولای استخوانی ناحیه کال استخوان، اندازه گیری و ثبت شدند. همچنین تعداد استئوبلاستها نیز، در ناحیه کال ‏شمارش گردید. علاوه بر آن، از هر گروه تعدادی از مقاطع بافتی جهت رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی و استفاده از ‏مارکرki67 ‎‏ برای مطالعه پرولیفراسیون سلولی مورد استفاده قرار گرفتند.‏ یافته ها: نتایج به دست آمده از مطالعات هیستومورفومتری نیز نشان داد که میانگین میزان ترابکولاهای استخوانی در ‏گروه کنترل 64.4±6.06 و در گروه تجربی (50 میلی وات بر سانتیمتر مربع) 56.57±5.81 و همچنین در گروه تجربی ‏‏(100 میلی وات بر سانتیمتر مربع) 84.04±6.74 بود که بدین ترتیب اختلاف معنی دار آماری را بین این گروهها نشان ‏نداده است (P<0.05).میانگین تعداد استئوبلاست ها در گروه کنترل 23.26±1.08 و در گروه تجربی (50 میلی وات بر سانتیمتر مربع) ‏17.58±0.95 و همچنین در گروه تجربی (100 میلی وات بر سانتیمتر مربع) 26.80±1.65 بود که بدین ترتیب ‏اختلاف معنی دار آماری را بین این گروهها نشان نداده است (P<0.05).نتیجه گیری: این نتایج نشان داد که بافت کال شکستگی به این شدت اولتراسوند حساس نبوده و تاثیری بر ترمیم ‏شکستگی‎ ‎تیبیای خرگوش نداشته است.‏‎‏